नन्दु उप्रेती | साहित्य | जेठ १, २०७८
'आमा π
भोक लाग्यो ।'
फुलबाट निस्कने बित्तिकै
सबै बच्चाहरूले एकै स्वरमा आर्तनाद गरे
सयौँ नानीहरूलाई एकैचोटी कसरी खुवाउने ?
के खुवाउने उनीहरूलाई ?
मायासँगै खोलिदिइन् आमाले
मुटुभित्र जोगाइ राखेकाे महजस्तै मीठो अमृतको भाँडो ।
सिध्दिएपछि अमृत
भोलिपल्ट पनि भोक लाग्यो नानीहरूलाई
'ल बिस्तारै यसैलाई खाऊ'
आफ्नै शरीरको एउटा अङ्ग दिइन् आमाले
अर्को दिन फेरि भोक लाग्यो नानीहरूलाई
खुशी हुँदै अर्को अङ्ग पनि दिइन् आमाले ।
आमाका अङ्गहरू खाएर हुर्कदै गए नानीहरू
रमाउँदै दौडन थाले वरपर
अब आमाको सानो टाउको मात्र बाँकी रह्यो
नानीहरू आत्तिए,
'अहो π
आमा π
टाउको मात्र बाँकी छ
तपाईँ त सकिनै लाग्नु भयो ।'
आमाले मुस्कुराउँदै भनिन्
'म एक्ली थिएँ
अब हेर त तिमीहरू सयौँ छौ
म सकिएकी हैन
म स्वयम् तिमीहरू भइरहेकी छु
ल अब अलिकति बाँकी रहेको यो टाउको पनि खाऊ ।'
सृजनानगर, भक्तपुर