निरञ्जना चन्द | साहित्य | श्रावण २, २०७८
ओइरिदै छन् बिस्तारै बिस्तारै घामका झुल्काहरु
पोखिदै छन् बिस्तारै बिस्तारै जूनका तरङ्गहरु
मौसम ताराहरुको छ जूनहरुको छ
एउटा निलो आकाश
कहाँ सजिन्छ र चम्किला ताराहरूबिना
अटल रहन्छ र कहाँ धरा नै नरहेपछि
फेरि धर्तीले बोक्ला र कसरी धैर्यताको पहाड
रक्तिम क्षितिज नउदाएसम्म
धरा मुस्कुराउला कसरी
दिवाकर आई नछोएसम्म
दिवाकर मुस्कुराउला कसरी
घुँगुरा नबजेसम्म
चुरा नबजेसम्म
सिमल कहाँ सिमल रहला ?
हाँगाहाँगामा फुल नफुलेसम्म
तर आमा
तिमी मात्रै बजाउँछ्यौ किन जुठेल्नामा चुराहरू ?
के चुरा नबज्ने हातहरुले अगेनोको दाउरा ठोसिदैन ?
भुइँको कसिङ्गर र दलिनको जालोको लागि पनि
बज्नैपर्छ र चुराहरू ?
भुराका नाकको सिंगान
र आँखाका कचेरा पुछ्न बज्नैपर्छ र चुराहरु ?
गोठकी बाख्री र ठुम्रा भैंसी
के अघाउँदिनन् चुराबिनाका हातले काटेको घाँस खुवाई ?
हेरन आमा
आज मैले माझेँ कालो कसौंडी
कसौंडीसङ्गै उज्यालो भयो आमाको मुहार
सखारै कुचोले पायो चुराबिनाको हात
उस्तै गरि सगसगाउँदो भयो दैलो र भुइँ
दैलो र भुइँसङ्गै बढारियो आमाको मन
बारीको छेउमा लाग्यो
एउटा ठुलो दाउराको खलियो
छोरोकोजस्तै भयो उनको पनि बलियो छाती
गोठमा आज बजेनन चुराहरू
काली बाख्री र ठुम्रा उग्रआइरहेकी छिन् उस्तै गरि
भुराका कुरा र जुठेल्नामा कुखुरा
उस्तै गरि उन्मुक्त छन् आज पनि
त्यसैले त आमा
तिमी मात्रै नबजाउन अब चुराहरू
आऊ चुराबिनाका बाका हातसँगै
समानान्तर हुनुपर्छ अब
जुठेल्ना , दलिन , चुलोचौकाहरूमा
हरेकहरेक अवसर र मौकाहरूमा
अब बज्नुपर्छ छमछमी उमंगका चाँपहरू
खत चुराकै लाग्छ भने
छोडिदेऊ लगाउन ती अभिशापहरू
तोडिदेऊ दुखदिला ती अभिशापहरू ।
बर्दिया