ऋतु आशिक | साहित्य | भदौ ४, २०७९
मन आज उद्वेलित भएको छ ।
तिमी आउने बाटो कुरिरहेको छु ।
एक टक लगाएर
तिम्रो प्रतिक्षामा
आफूलाई ओछ्याएको छु ।
तिमी भन्ने गर्थेउ
तिमीलाई मनपर्ने रहरको दाल पकाएकी छु ।
ताइचिनको खीर पकाएकी छु ।
यस्तै – यस्तै भन्ने गर्थेउ त ?
मैले बिर्सिएको छैन ।
हो तिमीले बिर्सिएका पनि
मैले पटक्कै बिर्सिएको छैन है ।
तिम्रो अचेतन
तिम्रो अस्वस्थता
भालेको डाक देखि
रात्रि आँगनमा चन्द्रमाको ओजस्विता
मैले केही पनि बिर्सिएको छैन ।
जीवन भनेको उकाली–ओराली हो ।
सालौं साल पशुपति शिवरात्रि मेलामा
तिम्रो स्नेह छताछुल्ल भएर पोखिएको थियो ।
मैले गर्वानुभूति महसुस गरेको थिए
मैले तिम्रो ती स्नेहताको कोमलता
धेरै–धेरै टाढा भए पनि
न्यायो पन महसुस गरेको थिए त ?
हो ! आजसम्मका ती अतीतहरू
मैले पटक्कै बिर्सिएको छैन ।
मलाई थाहा छ ।
सूर्य भोलि पनि उदाउँछ ।
दिन सधैँ एकनास हुँदैन ।
ठक्कर, पीडा, असमझदारी यी क्षणिक छन् ।
प्रिय ! म आउँदैछु
तिम्रो हाँसोको लाली छर्न
हो ! तिम्रो निम्ति आउँदैछु ।
हो ! तिमीलाई भेट्न आउँदैछु ।