सम्मान

सम्मान

प्रज्वल अधिकारी  |  साहित्य  |  फाल्गुन २४, २०७६

गर्भाधान भएदेखि नै गरिएका
तमाम शंकाहरूलाई पूर्ण रूप दिएर 
जब जन्मिन्छे छोरी 
तब देखिन्छ- 
खडेरीले फुङ्ग उडेको जमिन जस्तो बाबुको अनुहार !
 
अलपत्र पर्छन् तमाम खेलौनाहरू 
जस्तो-
बन्दुक, रेल गाडी, जहाज...
मन नलागी नलागी किनिन्छ
पुतली,भाँडाकुटीका सामान, ऐना, काइँयो !

सुत्केरी कोठामा देखिन्छ 
हाँसो र आँसु घोलिएको आमाको अनुहार 
मन बुझाउन बाबुले छातीमा ढुङ्गा राखेर भन्छन्-
'घरमा लक्ष्मीको प्रवेश भयो !'

दिनदिन बढ्दै गएकी छोरी 
जब रजस्वला हुन्छे 
तब देख्छ सृष्टिले हरियो भविष्य
जसरी पहरामा मूल फुटेपछि 
फाँटहरूले देख्छन् हरियो बिपना ।

नारी, प्रकृतिको अनुपम सिर्जना...
सम्झना बिर्सना... ।

हरेक रजस्वलामा यो दूषित सोचको सत्ताबाट 
केही परै बसेर कल्पना गरेकी हुन्छे-
नयाँ युग, नौलो दुनियाँ र परिवर्तन ।

दुनियाँ रणमैदानमा होमियो भने पनि
जोगाउनुपर्छ-
नारीहरू र बच्चाहरू 
जसरी जोगाउनुपर्छ अनिकालमा बिउ ।

सरकार !
तिमी जति चिच्याए पनि 
एउटी नारीको पाठेघर बलियो नबनेसम्म 
बन्दैन-
तिमीले सोचेको नयाँ नेपाल !