गजल

उषा आचार्य  |  साहित्य  |  चैत्र १५, २०७६

दैव पनि किन होला टाढा सरेको छ                                                                                                                                                                                              आजभोलि ज्यानलाई विपद् परेको छ

न आउँछ स्वयम् ऊ, न टार्छ यो बेला                                                                                                                                                                                                     किन लुकाछिपी खेल्ने गरेको छ

बन्द छन् नयन यी मौन छ ओठ                                                                                                                                                                                                         काटिए पदचाल पङ्ख झरेको छ

बाँधेका सपना उड्दै छन् हावामा                                                                                                                                                                                                       सुसाउँदै उसैले त्रास छरेको छ

कहाँ छ बलेको दियो विश्वासको                                                                                                                                                                                                  आफ्नैको छैन भर आशा मरेको छ ।